(Berikut ialah kertas yang dibentangkan dalam Forum Sosialisme 2024 yang diadakan di Kuala Lumpur pada 30 November 2024.)
oleh Dr. Jeyakumar Devaraj
Dato’ Seri Anwar Ibrahim telah mengumumkan hasrat beliau untuk mewujudkan sebuah masyarakat yang inklusif di mana lapisan-lapisan miskin akan dilindungi dan dibantu.
Tetapi masalah-masalah ekonomi yang dihadapi oleh orang ramai – iaitu B40 dan M40 – tidak berkurangan dalam tempoh masa dua tahun yang lalu.
- Pendapatan masih rendah untuk majoriti rakyat Malaysia – gaji median adalah lebih kurang RM2800 sebulan (nota 1). Ini bererti 50% daripada pekerja di Malaysia (jumlah mereka adalah hampir 10 juta orang) memperoleh gaji yang kurang daripada RM2,800 sebulan.
- Harga rumah dan kos sewa rumah sedang naik secara mendadak.
- Banyak keluarga menanggung beban hutang yang tinggi – yang menelan 20% hingga 40% daripada pendapatan bulanan mereka.
- Perkhidmatan kesihatan tidak memuaskan kerana hospital-hospital kerajaan terlalu sesak dan tiada doktor pakar dan alat-alat penyiasatan diagnosis yang mencukupi.
- Kaum muda menghadapi masalah pengangguran (8 -10% antara mereka berumur 25-35 tahun) (nota 2) dan pengangguran tersembunyi (under-employment) di mana mereka terpaksa mengambil jawatan yang tidak setaraf dengan pendidikan/latihan mereka dan dengan gaji yang rendah.
Jadi, tekanan ekonomi yang dihadapi oleh rakyat biasa tidak dikurangkan selepas kemenangan kerajaan Madani. Namun, adakah ini salah Dato’ Seri Anwar Ibrahim?
Yang kaya semakin kaya
Ada pihak yang berhujah bahawa sistem ekonomi yang telah berbentuk dalam tempoh 50 tahun yang lalu adalah sangat berat sebelah dan menguntungkan lapisan yang terkaya di dunia. Perkara ini jelas dilihat di Malaysia di mana Keluaran Dalam Negeri Kasar (KDNK) telah meningkat 24 kali ganda dalam nilai sebenar (nota 3) antara tahun 1970 hingga tahun 2020, manakala gaji median pekerja hanya meningkat 2 kali ganda. Pada masa yang sama, jumlah hasil kerajaan turun dari 30% KDNK pada tahun 1980-an ke 15% KDNK sekarang.
Jika jumlah hasil kerajaan tetap di peringkat 30% KDNK, sudah tentu kerajaan sanggup memperuntukkan dana yang mencukupi untuk hospital kerajaan supaya memantapkan perkhidmatan kesihatan, melancarkan skim pencen warga emas, menyediakan pengangkutan awam di seluruh negara dengan harga yang berpatutan dan sebagainya.
Tetapi malangnya sebahagian besar daripada peningkatan dalam pendapatan negara telah disalurkan ke akaun bank pihak terkaya, iaitu pihak korporat dan bilionair – di dalam dan juga di luar negara.
Pendekatan neoliberal telah menggantikan pendekatan demokratik sosial
Untuk 30 tahun selepas Perang Dunia Kedua (1945 – 1975), pendekatan demokratik sosial telah membentuk dasar kerajaan di seluruh dunia. Cabaran daripada blok komunis – Rusia, Eropah Timur, China, Vietnam dan beberapa negara lain – menakutkan pihak elit di negara-negara Barat. Golongan elit Barat risau pekerja mereka juga akan memberontak dan berpihak pada gerakan kiri sedunia. Oleh itu, golongan elit Barat terpaksa menerima tuntutan daripada kesatuan sekerja untuk gaji yang munasabah, kemudahan seperti pampasan jika tiada kerja (unemployment benefit), perkhidmatan kesihatan yang percuma atau berkos rendah, pencen warga emas dan sebagainya.
Di Malaysia, kita telah menyaksi pelancaran skim FELDA, pembekalan air dan kuasa elektrik kepada hampir semua kawasan pedalaman, pembinaan klinik desa, pelancaran skim-skim seperti KWSP dan PERKESO dan sebagainya pada zaman tersebut.
Tetapi selepas kehancuran Pakatan Warsaw (1980-an), dan peralihan negara China dan Vietnam ke arah ekonomi yang berasaskan kapitalisme, ketakutan kaum elit Barat telah menurun, dan mereka mula menunjukkan warna sebenar mereka. Ideologi neoliberal dibenarkan berkembang di universiti-universiti dan institusi seperti Bank Dunia dan Tabung Kewangan Antarabangsa (IMF). Konsep-konsep seperti berikut dipromosi di seluruh dunia –
- Kerajaan merupakan penghalang utama kepada perkembangan ekonomi negara. Kerajaan harus diperkecilkan dan regulasi terhadap kaum korporat dilonggarkan.
- Cukai dan sekatan lain terhadap kaum korporat harus diminimumkan supaya kaum korporat dapat memainkan peranan mereka untuk memacukan pertumbuhan KDNK.
- Pelaburan asing (FDI) adalah amat penting kepada negara-negara sedang membangun. Pendekatan “mesra perniagaan” harus diamalkan untuk menarik FDI. Gaji mesti ditekan pada paras yang rendah, kesatuan pekerja mesti dikawal, cukai harus dikecualikan (exempted) bagi pelabur, dan sebagainya.
- Perdagangan “bebas” dipromosi sebagai “peluru ajaib”(magic bullet) yang akan membawa kemajuan dan kemakmuran. Perjanjian-perjanjian ekonomi yang menyekat kedaulatan negara dipaksa ke atas negara2 dunia ketiga.
Itulah sebabnya negara-negara dalam ASEAN telah terjerumus dalam satu perlumbaan ke paras terendah bagi kadar cukai korporat. Kadar cukai korporat di Malaysia adalah 40% keuntungan syarikat pada tahun 1988. Ia telah dikurangkan kepada 24% keuntungan pada masa kini. Ini adalah kerana Thailand berada pada kadar 20% dan Singapura pada kadar 17%.
Perkara ini tidak berlaku di ASEAN sahaja. Cukai korporat telah dipotong di seluruh dunia. Di Kesatuan Eropah, cukai korporat purata telah dikurangkan daripada 35% keuntungan pada tahun 1997 kepada 20.7% keuntungan pada tahun 2021 (nota 4). Sementara di Amerika Syarikat, cukai korporat yang merupakan 30% daripada jumlah hasil kerajaan pada tahun 1950-an telah menurun kepada 10% daripada jumlah hasil kerajaan pada tahun 2015 (nota 5). Inilah sebab utama perlindungan sosial yang dahulu begitu menyeluruh di Eropah telah dilemahkan – dan ini telah mencetuskan pemberontakan rakyat biasa di Eropah dan Amerika Syarikat. Ketiadaan gerakan kiri yang dapat membaca dan menyasarkan ketidakpuasan hati rakyat terhadap isu-isu sebenar, telah membenarkan situasi di mana golongan kanan dapat memperkembangkan politik chauvinis dan anti-migran.
Adakah PSM berpuas hati dengan prestasi Kerajaan Madani?
Memang tidak!
Walaupun kami sedar bahawa “trajektori” (hala tuju) negara ke arah yang mengutamakan keuntungan korporat global terbesar telah bermula sebelum Kerajaan Madani mengambil alih kuasa pentadbiran, PSM amat kecewa kerana Dato’ Seri Anwar Ibrahim dan Kabinet Madani langsung tidak menyedari hakikat bahawa satu sistem penjajahan baru telah diwujudkan oleh dasar-dasar neoliberal yang dilaksanakan dalam tempoh 40 tahun yang lalu. Oleh itu Kerajaan Madani:
- Menjadikan usaha menarik lebih banyak FDI sebagai indeks prestasi utama (KPI) utama untuk mereka. Mereka bangga dengan angka-angka yang menunjukkan peningkatan FDI.
- Terus menandatangani Perjanjian Komprehensif dan Progresif bagi Perkongsian Trans-Pasifik (CPTPP) – sebuah perjanjian yang akan mengikat tangan kerajaan dan menyekat kedaulatan negara. Kerajaan Madani sedang mencari lebih banyak persetujuan ekonomi serupa untuk disertainya.
- Tidak mahu meningkatkan gaji minimum kepada RM2,000 seperti yang disyorkan oleh PSM dan beberapa pihak lain. Ataupun tidak melaksanakan skim pencen warga mas.
Oleh kerana Dato’ Seri Anwar Ibrahim dan kabinetnya tidak memahami situsai yang benar, kenyataan mereka berkaitan dengan membasmi kemiskinan dan mewujudkan masyarakat yang inklusif adalah sekadar retorik sahaja. Ini sebab aspirasi kenyataan-kenyataan tersebut bercanggah dengan struktur dan hala tuju ekonomi yang sedia ada.
Usaha melepaskan diri daripada cengkaman penjajahan baharu
Bukan senang! Ini kerana penaklukan rakyat biasa seluruh dunia oleh kaum korporat terkaya adalah satu fenomena global. Tetapi ia tidak mustahil. Kita boleh (dan harus) membangunkan satu strategi beransuran untuk memindahkan balik kuasa terhadap pengurusan ekonomi negara ke dalam tangan kita sendiri supaya kekayaan yang dijana di Malaysia boleh diagihkan kepada rakyat kita secara adil.
Satu contoh – bolehkah kita membawa idea di peringkat ASEAN untuk menghentikan perlumbaan ke paras terendah bagi kadar cukai korporat? Bolehkah Persetujuan Perdagangan Bebas ASEAN diubah suai untuk mencerminkan matlamat ini? Mungkin klausa baharu boleh dimasukkan ke dalam persetujuan tersebut untuk mengenakan tarif terhadap produk mana-mana negara yang mengurangkan lagi kadar cukai korporatnya?
Bolehkah kita membawa idea bahawa semua negara ASEAN mesti mengambil langkah untuk memperkembangkan pasaran dalaman negara (domestic market)? Jika kita berjaya meningkatkan permintaan kasar dalam kalangan rakyat ASEAN yang berjumlah 650 juta orang, ini akan memacu lebih banyak pelaburan dalam pembuatan barangan dan pembekalan perkhidmatan untuk rakyat kita. Ia juga akan menjana lebih banyak peluang pekerjaan untuk rakyat kita. Mungkin, untuk menjayakan usaha ini, kita perlu meminjam strategi Trump dan mengenakan tarif terhadap import-import yang terlalu murah kerana ia akan menghakis usaha kita untuk berdikari dan membangunkan sektor pembuatan di ASEAN.
Bolehkah negara-negara di ASEAN bekerjasama untuk membina bas elektrik supaya dapat memperkembangkan pengangkutan awam yang hijau di rantau ini? Dan bagaimana pula dengan industri farmaseutikal? Bolehkah negara-negara ASEAN melaksanakan usahasama dengan negara Kuba untuk menjadikan ASEAN berdikari dalam 90% ubat-ubat yang digunakan oleh populasi kita?
Inilah contoh perbincangan yang harus dianjurkan oleh pihak-pihak yang ingin memecahkan cengkaman penjajahan abad ke-21. Malangnya, walaupun Kerajaan Madani telah mengambil alih pentadbiran negara kita, mereka tidak memahami keperluannya “Bandung Kedua”.
Bandung Kedua
Projek Bandung 1955 telah gagal oleh kerana beberapa faktor, termasuk ketiadaan modal, ketidakcukupan pengetahuan teknikal, dan kekurangan ahli sains, jurutera serta golongan profesional yang lain. Usaha kuasa Barat untuk menggulingkan pemimpin-pemimpin yang berazam menjayakan visi Bandung – Nkrumah, Sukarno, Lumumba, Amilcar Cabral, Thomas Sankara dan ramai lagi, adalah satu lagi faktor utama.
Namun, selepas 70 tahun, Dunia Ketiga telah mengumpulkan modal yang mencukupi, dan telah mewujudkan satu lapisan pakar sains dan profesional yang jauh lebih ramai berbanding tahun 1960-an. Tetapi malangnya pemimpin banyak negara Asia dan Afrika, termasuk pemimpin Madani kita, telah melupakan visi Bandung. Mereka tersesat! (They have lost the plot!) Minda mereka penuh dengan kebohongan yang dibawa oleh Bank Dunia dan IMF – institusi-institusi yang wujud untuk mengekalkan dominasi korporat Barat terbesar terhadap seluruh dunia.
Apakah yang harus dilakukan?
Walaupun jauh lebih berkesan jika kerajaan yang menganjurkan perbincangan bagi strategi membebaskan negara kita dan rantau ASEAN daripada cengkaman penjajahan abad ke-21, dalam keadaan di mana kerajaan sudah sesat jalan, adalah tanggungjawab kita untuk menerajui usaha penting ini. Inilah antara kerja-kerja yang sedang dilaksanakan oleh PSM. Kami memerlukan lebih ramai orang yang idealis dan mahu memainkan peranan dalam membebaskan negara kita daripada penjajahan baharu untuk menyertai usaha ini.
==========
Dr. Jeyakumar Devaraj ialah Pengerusi Nasional Parti Sosialis Malaysia (PSM).
==========
Nota:
1. 35% daripada pekerja Malaysia dalam sektor formal mempunyai gaji < RM2,000 sebulan
Gaji median untuk pekerja sektor formal = RM2,600 pada bulan Mac 2023
Sumber: Datuk Seri Dr Mohd Uzir Mahidin (The Star, 5 Ogos 2023)
2. Pengangguran anak muda pada bulan Disember 2023 = 10.6%
(Sumber: Starbiz, 14 Februari 2024)
3.
(a) KDNK Malaysia dalam harga semasa meningkat daripada RM11.83 bilion pada tahun 1970 kepada RM1.5 trilion pada tahun 2019. 1,500 dibahagi dengan 11.83 = 127
(b) Indeks harga pengguna (CPI) Malaysia meningkat daripada 23.7 pada tahun 1971 kepada 120.1 pada tahun 2020. 120.1 dibahagi dengan 23.7 = 5.1 (iaitu CPI meningkat sebanyak 5.1 kai ganda dalam tempoh 50 itu)
(c) Jumlah penduduk Malaysia meningkat daripada 10.3 juta orang pada tahun 1970 kepada 32 juta pada tahun 2019. (faktor pengganda 3.1)
Oleh itu, peningkatan KDNK per kapita Malaysia antara tahun 1970 dan 2019 dalam nilai sebenar ialah: 127 dibahagi dengan 5.1 kemudian dibahagi lagi dengan 3.1 = 8.0
4. Rujuk sini: https://tradingeconomics.com/european-union/corporate-tax-rate
5. Sumber: https://www.chicagofed.org/publications/Chicago-fed-letter/2017/382 – baca perenggan 2 untuk petikan daripada kata-kata Elizabeth Warren.
Langkah-Langkah Penambahbaikan:
#Peningkatan Gaji Minimum:
Gaji minimum kebangsaan dinaikkan kepada RM1,500 (2022), tetapi masih belum mencukupi untuk mencapai gaji hidup (living wage) yang disarankan.
#Pelaburan dalam Sektor Berkemahiran Tinggi:
Memperbanyakkan pekerjaan dalam bidang teknologi tinggi dan automasi untuk meningkatkan pendapatan rakyat.
#Pendidikan dan Latihan:
Fokus kepada pendidikan TVET untuk meningkatkan kemahiran tenaga kerja.
Subsidi atau insentif latihan untuk golongan B40 dan M40.
#Dasar Perlindungan Sosial:
Perluasan skim bantuan seperti Bantuan Sara Hidup (BSH) untuk mengurangkan beban golongan berpendapatan rendah.